Pniël
Pniël.
Een worsteling met God,
laat ongewis zijn sporen na.
Een litteken, een zichtbaar lot,
waarmee ik door het leven ga.
Niet dat het mij zozeer benauwt,
je zoekt die onbewaakte grens.
Die nacht waarop je Hem aanschouwt,
was immers toch mijn diepste wens.
Ik zocht Zijn onmisbare zegen,
het zegel van verbondenheid.
Met mij te gaan langs ongebaande wegen,
een leven lang , met Gods aanwezigheid.
Een worsteling met God,
laat ongewis zijn sporen na.
Een litteken, een zichtbaar lot,
waarmee ik door het leven ga.
Niet dat het mij zozeer benauwt,
je zoekt die onbewaakte grens.
Die nacht waarop je Hem aanschouwt,
was immers toch mijn diepste wens.
Ik zocht Zijn onmisbare zegen,
het zegel van verbondenheid.
Met mij te gaan langs ongebaande wegen,
een leven lang , met Gods aanwezigheid.
Reacties op dit gedicht
| Hans Winter: | Woensdag, november 14, 2012 21:36 |
| de getekenden, die gemoedelijk goedig meer dan de wereld lijken te weten van zomaar overal thuis, laten wij hen ruim baan geven waar wij meenden te moeten gaan. hans |
|
| mima: | Woensdag, november 14, 2012 15:04 |
| Heel mooi verdicht! graag gelezen |
|
| pieter christiaan paardenkooper: | Woensdag, november 14, 2012 12:54 |
| mooi schrijven | |
| teun hoek: | Woensdag, november 14, 2012 12:25 |
| Intens jakobs beleving neergezet. Hoe een geraakte bedrieger strijder Gods kan worden. h. gr. teun | |
| kelo ami: | Woensdag, november 14, 2012 11:40 |
| graag gelezen antonie.. een fijne dag verder |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Antonie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 14 november 2012 | ||
| Thema's: | ||