de stilte

Lang heb ik het zwijgen bewaard
Over het water dat staat in de put,
donker van zijn verre geheimen,
peinzend over zijn spiegeling.

De hemel prentte er zijn beeld in,
de hel de schaduw van een vlam.

Het was die stil verstomde stem
een stem die op het punt kwam van verdwijnen.

Nu rust mijn voet op de steen bij de put,
de zware steen sprekend van vrede.
nog juist heb ik de tijd om te spreken.

Hoe het ook zij, waarheen het ook gaat,
Het is nu de tijd om te spreken.

Geschreven door

marchiano di noche

Reacties op dit gedicht

marchiano di noche vindt het leuk als je reageert op dit gedicht Nog geen account bij Gedichten-Freaks? Vul hieronder je gegevens in om te registreren en laat gelijk een reactie achter.
Je schrijversnaam
Wachtwoord
wachtwoord nogmaals
E-mailadres

kelo ami:	Donderdag, november 15, 2012 17:00
doen marchiano dat spreken... fijn je te lezen...

marchiano di noche:	Donderdag, november 15, 2012 11:52
haha....! bedankt voor je reactie

Antonie:	Donderdag, november 15, 2012 10:59
De hoogste tijd!

Over dit gedicht

Auteur: marchiano di noche
Gecontroleerd door: Anastacia
Gepubliceerd op: 15 november 2012
Thema's: [Verandering]