eenhoorn
eenhoorn
zij schreef zich een pad door het woud van de
duizend poëten waar de eenhoorn het dampend
wit lijf tegen de stammen schuurde en zich nimmer
verhuurde aan welke bejubelde fantast dan ook
maar in de avondschemering rook hij de echo
van haar immer lachend hart en stampvoetend
en snuivend betrad hij haar pad waar ze hem
tot rust en kalmte maande - spiegelde haar
sterrenogen in de glans van zijn hoorn en in
een ondeelbaar moment zat zij zijdelings op
zijn nimmer getemde rug - het sloeg zijn vleu-
gels uit en verdwenen zij onder een uitzin-
nig "we want more" achter de coulissen waar
de roest en de mot verder hun werk deden
Reacties op dit gedicht
| henk jans: | Donderdag, november 15, 2012 15:15 |
| Ja Piet, vergankelijk is het, maar desondanks misschien toch op de juiste waarde te schatten. Mooi gedicht weer. groeten Henk |
|
| Quicksilver: | Donderdag, november 15, 2012 13:49 |
| heel bijzonder mooi verwoord warme groet |
|
| marchiano di noche: | Donderdag, november 15, 2012 11:59 |
| fijn je gelezen te hebben =) heerlijk hoe woorden toveren kunnen. de klank binnenin.... | |
| Antonie: | Donderdag, november 15, 2012 11:06 |
| Mooie beeldspraak.Facinerend! | |
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 15 november 2012 | ||
| Thema's: | ||