spreek!
Windstil
de kern van jouw leven,
praatgraag gezwegen,
eenzaamheid fluistert,
bang;
verloren lef
dat het elan
om je te uiten
heeft gebroken
waardoor jouw bestaan
de schaduw in de nacht verkiest.
de kern van jouw leven,
praatgraag gezwegen,
eenzaamheid fluistert,
bang;
verloren lef
dat het elan
om je te uiten
heeft gebroken
waardoor jouw bestaan
de schaduw in de nacht verkiest.
Reacties op dit gedicht
| Dreaming Star : | Vrijdag, november 16, 2012 16:43 |
| Heel mooi geschreven, ik kan het gedicht voelen. Het is ongeveer hoe ik me op dit moment voel. | |
| pieter christiaan paardenkooper: | Vrijdag, november 16, 2012 16:27 |
| je bent me er ook een, mucho... |
|
| mucho: | Vrijdag, november 16, 2012 15:21 |
| heel goed leve de duisternis |
|
| Antonie: | Vrijdag, november 16, 2012 14:03 |
| Triest gedicht.Stil | |
Over dit gedicht
| Auteur: johannijmeijer | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 16 november 2012 | ||
| Thema's: | ||