~ ~ ~ ~ ~
ten onder
langzaam verdwijnt er een beeld
het was te zwaar en bezwijkt
de zee zegt geen nee, en ja daar
golven van herinnering, water
nat als schuim in bad, zout wat
achtergelaten is op jouw huid
deinen we op de waterkanten
houdt niemand meer iets droogs
niks wil terug naar waar jij
ik strand en raap geen schelp
gooi zo veel in zee en land
gaat niets meer over vaste grond
verdwijnt het beeld van even
mijn voeten drogen maar drijven
beleven vervaagt zoals een was
~ ~ ~ ~ ~