Een reddingsboei
In het midden van zee
Ik zie hem liggen
Maar wat moet ik ermee

Ik zit op een kaal eiland
Als ik ga zwemmen
Dan voel ik me verdrinken
Als ik hier blijf
Zal het eiland zinken

Die reddingsboei is mijn haven
Mijn houvast
Mijn veilige plek
Op dit eiland kan ik niet graven

Dit is een rots
Maar geen rots in de branding
De branding is nog ver weg
Maar wel te zien
Vanaf de reddingsboei
Dus tel ik tot tien
En neem de sprong...

De sprong in het diepe
Voel me eerst angstig
Maar merk dan ineens
Dat ik wel blijf drijven
En ondervind aan den lijve
Dat het niet eng is
De sprong te wagen
Zonder mezelf steeds af te vragen

Lukt het me wel?
Zal ik het halen?
Zal ik hierin niet meer falen?
Falen is juist de kans niet wagen
Omdat je denkt
Het niet te kunnen dragen

De reddingboei in het diepe
Ligt niet zomaar zo ver weg
Je moet ervoor knokken
Om daar weer te komen
Je vast blijven houden
Maar niet aan het vertrouwde

Maar aan de uitdaging
Van het onmogelijke
Dan blijkt het onmogelijke
Toch mogelijk te zijn
Zie je in de branding
De verandering
Mijn veilige thuishaven!