ovaties
ovaties
kinderkogels fluiten over en weer van
deze en gene zijde terwijl wij hier en zij
daar elkaar kussen als nooit tevoren
in onwetende extase van blinde harts-
tochten – de torens zwiepen op hun
fundamenten en het beest uit de zee
bejubelt zijn hoogtijdagen van het
beeld voor de vierhonderd miljoen aanbidders
die het bloedvergieten niet langer kunnen
aanzien zich bezattend aan de beloften
van moloch en theater waar de knechten
onder het getokkel van platonische instru-
menten zich dompelen in de ovaties
alsof er helemaal niets aan de hand is
Reacties op dit gedicht
| Fairouz: | Vrijdag, november 23, 2012 14:38 |
| prachtig verwoord. | |
| Quicksilver: | Vrijdag, november 23, 2012 12:08 |
| helaas het gaat maar door en de knechten blijven knechten er komt geen eind aan... mooi diepzinnig verwoord warme groet |
|
| mucho: | Vrijdag, november 23, 2012 09:53 |
| laat ik voor de verandering stil blijven |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Vrijdag, november 23, 2012 09:09 |
| heel goed deze | |
| Jacky Van den Berghe: | Vrijdag, november 23, 2012 01:49 |
| Prachtig weergegeven, Pieter! Beste groetje, Jacky |
|
Over dit gedicht
| Auteur: pieter christiaan paardenkooper | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 23 november 2012 | ||
| Thema's: | ||