Op 21 maart 2008,
veranderde alles die ene nacht.
Jij mijn beste vriend,
dit had ik nooit van jou verwacht.
Ik ging met je mee naar huis, zoals altijd,
16 jaar jong, zat midden in me puberteit.
3 jaar ouder dat was jij,
je liet me lachen en maakte me blij.
Maar eenmaal bij je binnen,
kon de pret voor jullie beginnen.
Je neef was blijkbaar ook bij jou,
je greep me stevig vast, want je had geen touw.
Toen je op me keel ging zitten,
kreeg ik het gevoel, dat ik ging stikken.
Ik riep nee, maar jullie luisterden niet,
ik was zo bang, maar ik huilde niet.
ik lag daar verstijfd,
terwijl jullie zaten aan me lijf.
Die nacht namen jullie alles van me af,
me lichaam die het begaf.
Me nachtmerries begonnen,
ik nam iemand in vertrouwen,
maar jullie zeiden dat het was verzonnen.
Diegene vertelde het verhaal aan iedereen,
ik voelde me zo alleen.
Nu 4 jaar later,
me tranen rollen nog steeds over me wang,
want ook al is het voorbij, ik ben nog steeds bang.
Wat jullie deden, vergeet ik niet,
ik leef met pijn, angst en verdriet!!!