Vervulling
de mens strekte zich uit op het zand
afschuw verstilde tot eeuwigheid
imploderend tot het unieke moment
de mens keerde terug in zichzelf
er ontstonden kleuren zonder naam
en vormen zonder einde en begin
er rijpten klanken zonder toon
en gedachten zonder woord of beeld
steen en zee en ster wordt de mens
de fractie komt tot een explosie
schoonheid wordt het gezicht van schepping
het zand strekt zich uit op de mens
Reacties op dit gedicht
| witteroos: | Woensdag, december 05, 2012 14:53 |
| Prachtig. Innerlijke schoonheid, zo mooi en prachtig. | |
| Anneke Bakker: | Woensdag, december 05, 2012 13:47 |
| Hier heb je diep over nagedacht Wierook, ik vind het heel erg mooi en heb het graag gelezen Hartelijke groet, Anneke |
|
| Antonie: | Woensdag, december 05, 2012 12:06 |
| Dit kan je zien én voelen als je bij jezelf naar binnen gaat. Fantastisch beschreven. |
|
| teun hoek: | Woensdag, december 05, 2012 11:32 |
| en adem bracht leven. h gr. ook een fijn feest. teun |
|
Over dit gedicht
| Auteur: wierook | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 05 december 2012 | ||
| Thema's: | ||