De Hongerspelen.

Elk jaar, de angst, wordt jij getrokken? Je zus?
Je gezin stort in elkaar, huilend en hopend dat ze het zal halen.
Met als afscheid niet genoeg woorden, alleen een kus.
Maar wat als ze blijkt te falen?
Je ziet haar nooit terug.
Elk jaar gaat die angst door het hele land,
Het gaat ooit wel weg, maar niet vlug.
Waarom komen we niet in opstand?
Hoeveel kinderen zullen er blijven leven als we dat NU doen?
Hoeveel gezinnen blijven bespaard?
Misschien wel een miljoen,
Dat zijn ze toch wel waard?
Maar niemand durft de stap te zetten,
Niemand durft er over te praten.
We houden ons gewoon aan de wetten.
Lopen uitgehongerd en bang over de straten.
Maar toen kwam ze, Katniss.
Zij durfde het wel,
Ze kwam uit district 12, de wildernis.
Het ging allemaal zo snel.
Een handje bessen, dat was de stap.
Het gaf de Districten moed.
Maar ze zei dat het alleen was uit vriendschap.
Die leugen werkte niet goed.
Het was een daad van verzet,
Daar ging het om.
Want DAT heeft ons gered.
Ook al landde overal een bom.
Eindelijk zijn we vrij,
Het Capitool is gevallen.
Het was een heel karwei.
Er zijn rebellen overleden... Duizendtallen.
De pijn van het verleden ligt nog steeds in ons,
Maar de nieuwe generatie zal gelukkiger zijn.
Ze zullen beter kunnen eten, patat, spareribs, champignons.
Hun leven wordt tenminste fijn.
Zoals wij het wilden hebben,
Maar het verleden zal nooit wegebben.