Waarom zou ik nog vechten.
Of proberen van je te houden!

De ongelijkheid is duidelijk, jij bent meer dan ik!
Zoals jij mij behandelt, kan ik geen liefde meer noemen.

De waardering is verdwenen,
Het gevoel van de geweldige vent naast mij,
Is helemaal weg!

Jij bent die mooie man nog voor de buitenwereld,
Naar mij toe ben jij niets meer of minder dan een rot vent.
Iemand met een heel smerig karakter, die zijn partner als stront behandelt.

Wekenlang probeer ik me sterk te houden, alle negativiteit te verdragen..
Kruip ik weg voor ieder negatief woord, huil ik zachtjes in het kleine hoekje van de kamer..
Mijn tranen zie jij wel, het maakt je alleen niets uit.

Ik ben maar een aansteller, zo noem jij dat..
Dat mijn verdriet en pijn realitieit is dat zie jij niet..
Want jij denkt niet aan de gevoelens van een ander..

Houden van, is schijnbaar een heel groot woord..
Langzaam maar zeker is mijn ware liefde gesmolten als sneeuw..
Jij liet je ware ik zien, na 7 jaar relatie kom ik er nu pas achter wie en hoe jij echt bent..

Hoe houd ik dit nog vol,
Opstaan en naar bed gaan met verdriet en pijn..
Dagelijks op mijn tenen lopen en vrijuit kunnen ademen als jij weg bent.

Ik leef in een ongelijkenis, de strijd die ik voerde is niet meer voor ons, maar voor mezelf.
Een oorlog tussen haat en liefde, waar eindig ik...

Waar laat ik de baksteen vallen, zeg ik stop tegen alle verdriet en pijn!
Wanneer mag ik dit zeggen.. Ik ga bij je weg, ik stop er mee..
Stopt mijn hart dan toch helemaal met kloppen, voor jou?

Ik weet, iedere relatie heeft zo zijn voor en tegenslagen,
Maar als onmens behandeld worden, niet gelijk zijn, niets mogen..
Als je iets fout doet, alles over je heen krijgen..

Is dat wat een relatie is?
Alles fout doen, jezelf te min voelen..
Leven met verdriet en pijn!