Een pijnlijke periode is al reeds gekomen,
Zo pijnlijk dat er een einde aan moet komen.
Al weet ik dat ik dat lot zelf zal moeten beslissen,
Want wanneer de natuurlijke dood me komt halen is gissen.

Waarom voel ik altijd deze pijn?
Waarom wilt niemand bij me zijn?
Wat is er dan zo verkeerd aan mij?
Waarom wilt niemand van me houden?
Ben ik dan echt zo slecht dat ik niemand kan behouden?

Het enige wat me met momenten rechthoud zijn mijn lieve kinderen,
Papa houdt van jullie, en dat zal nooit minderen.
Het is juist daarom dat ik voel dat ik moet gaan,
Ik kan nu niet de vader zijn die jullie nodig hebben en verdienen.
Dat doet me enorm veel pijn, en lig er veel over te grienen.

Ik hoop dat jullie elk jullie eigen weg volgen, en dat jullie mama goed voor jullie zal zorgen.
Want ik moet bijna gaan, mijn lichaam, geest, en ziel is op,
Ik heb de laatste jaren zoveel geleden dat ik het niet meer aankan.
Verdriet, angst, machteloos, woede en vele andere emoties houden me in de ban

Hopelijk vind ik snel de kracht om er echt een einde aan te maken,
Dan kan niemand me meer kwetsen, en me ook niet meer afkraken.

Al mijn dromen , vertrouwen, alles is verloren.
Ik kan bijna gaan, en ik hoop dat ik nooit meer wordt herboren.