geluid verdrinkt in de verte
dichtbij
mist benevelt het zicht
het leven verdicht
het is hier en nu
kijk ...
kale takken botten druppels
als witte saffieren
een ekster zeilt binnen
geruisloos, uit het niets
landt op een tak, elegant
met goede manieren
zittend kijkt hij rond
en kijkt ... hier mist iets
zijn veren tooi is wit zo zwart
zijn scherpe oogjes glimmend hard
spichtig nu op mij gericht
ongedurig draaiend links en
rechts en springt weer luchtig op
verdunt zich vliegend uit het zicht
de saffieren sprankelen
twijfelen wankelen
vallen van de na-verende tak
alsof de ekster ze wist te stelen
met een list
met kinderlijk gemak
een paar druppels overleven
juweeltjes
van dit hier
mijn nu