geen mens is er zonder zonde en de tijd
drupt edik in de wonden waar het glas
wordt geheven waarin wij onze gedichten
weven tot een spel van verzen en mystiek
vergelegen woorden vol lyriek
en andere buitenzinnigheden die de
werkelijkheid buiten deze kosmos betreden
sterren laten in de waan dat ook wij
een vaste baan hebben ondernomen al
is het maar in onze dromen die uit de
nachtelijke hemel het oog richten naar
het onbewogen staren van het noorder-
licht en in vogelvlucht zweven wij met
ongebroken vlerken op 't mensdom neer