Jouw adem voel ik opkomen, elke keer als de wind huilt

Jouw stem giert door mijn raam, elke keer als ik de snelweg hoor razen

Jouw traan sijpelt als het ware, elke keer als de regendruppel haar weg door mijn dakgoot vindt die uitpuilt

Jouw bloed geeft mijn opgedroogde verf kleur als ik mijn verstarde penseel na lange tijd weer terugvind, met Pasen?

Jouw verscheurde foto plak ik weer nadat jouw vingerafdruk is herkend in de gouden handschoen die niemand ruilt

Ergens in deze provincie is onze connectie, want jouw hartslag voelde precies als mijn originele drumslagen

Onze relatie ging niet zonder slag of sloot, gaf mezelf bloot,met lood in je schoen gaf je me een afscheidszoen

Je ging er onopgemerkt vandoor, ik probeer dagelijks jouw liefde in je brieven te ontcijferen, moet het erop wagen

Jouw boodschappen blijven cryptisch, maar jouw woorden zijn puur als een eeuwige maar verre buur met een visioen