In vermetelheid 105
Uit De manke jager 105
In vermetelheid
Hij dwaalde door
de geest in de geest, bij
niets of niemand nog horend.
Eens zou hij bewijzen.
Zichzelf tot middel-
punt gemaakt. Noch door
de geest, noch door het
leven aangenomen.
Hij had de schepping
ongedaan gemaakt, in ver-
metelheid denken dat dit kon.
Maar helaas.
Denken dat hij ook
kon scheppen, maar dat
werd door het leven niet toegestaan.
Hoeveel naijver er ook was.
De zonen en de dochters
van God konden niet scheppen
zoals hij dat had gedaan. Enkel
genieten was hen toegestaan.
Geholpen door zijn
engelen, die impulen zouden
geven, om wat zichtbaar geworden
was te beheren.
De geestelijke wezens,
die vermoedens begonnen
te krijgen dat het leven volgen
niet altijd aanwezig was.
De zoon zich opgestookt
dat er voor hem meer te vinden
was, dan de wet van het leven te
volgen. Midden worden!
Hij kon het midden
worden! Hij, zou aanbeden
worden, de wetten niet voor
hem bestemd.
Hij zou bepalen wat
er komt. Maar er waren
er groter. Hij moest vergroten
en hij werd groter.
Maar dit had gevolgen, onherstelbare
gevolgen.
Reacties op dit gedicht
| Jacky Van den Berghe: | Dinsdag, december 18, 2012 00:49 |
| Voor quicksilver, Antonie en Janny: Bedant voor jullie spontane reacties en waardering! Hartelijk groeten, Jacky |
|
| Quicksilver: | Maandag, december 17, 2012 14:08 |
| heb je weer gelezen warme groetsels |
|
| Antonie: | Maandag, december 17, 2012 10:14 |
| Schitterend mooi!Jacky Hgr -antonie- |
|
| Janny Scheybeler de Jonge: | Maandag, december 17, 2012 05:52 |
| gelezen weer!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Jacky Van den Berghe | 
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2012 | ||
| Thema's: | ||