een wereld
In een wereld o zo groot voel je je best eenzaam en alleen,
Ondanks familie en vrienden vraag je je soms af waar moet ik nou toch heen. Wie kan je nu nog vertrouwen? De mensen die van je houden!
Je weet het niet meer, je vraagt het je af telkens weer.
Je voelt je leeg van binnen, weet niks meer te verzinnen.
Wat moet je nou gaan doen? En dan denk je aan toen.
Je was nog zo klein, toen was het leven nog fijn.
Geen verantwoording en geen zorgen, niet denkend wat brengt de dag mij morgen. Als een vogel zo vrijj, wat was jij toen blij.
Ondanks familie en vrienden vraag je je soms af waar moet ik nou toch heen. Wie kan je nu nog vertrouwen? De mensen die van je houden!
Je weet het niet meer, je vraagt het je af telkens weer.
Je voelt je leeg van binnen, weet niks meer te verzinnen.
Wat moet je nou gaan doen? En dan denk je aan toen.
Je was nog zo klein, toen was het leven nog fijn.
Geen verantwoording en geen zorgen, niet denkend wat brengt de dag mij morgen. Als een vogel zo vrijj, wat was jij toen blij.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: tatjana klarenbeek | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 19 december 2012 | ||
| Thema's: | ||