Mijn wijlen
Mijn wijlen
Staren we naar de hemel,
een hemel vergiftigd door
de droefheid van een gemis,
kijken we naar dezelfde ster,
waar wij twijfelen over
de existentie van
eenzelfde vergaan
of ben ik verlaten bij de hemel,
bij de treur van jouw vaarwel,
gaat daar van melancholie
een gebroken ziel teniet
en vind ik daar niet de redding
van een suïcide, waar mijn hart
al wijlt van ondraaglijk verdriet..
Staren we naar de hemel,
een hemel vergiftigd door
de droefheid van een gemis,
kijken we naar dezelfde ster,
waar wij twijfelen over
de existentie van
eenzelfde vergaan
of ben ik verlaten bij de hemel,
bij de treur van jouw vaarwel,
gaat daar van melancholie
een gebroken ziel teniet
en vind ik daar niet de redding
van een suïcide, waar mijn hart
al wijlt van ondraaglijk verdriet..
Reacties op dit gedicht
| witteroos: | Woensdag, december 19, 2012 23:29 |
| Omarm jezelf eens even. Huil om het verdriet en laat de liefde doorgaan. Er zijn mensen die jouw ziel kunnen verstaan en er zorgzaam mee omgaan. | |
Over dit gedicht
| Auteur: Zelfexpressie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 19 december 2012 | ||
| Thema's: | ||