Verborgen binnen in de ziel
Woont een klein meisje
Achter gesloten, sterke deuren
Waardoor ze niet iedereen opviel

Het kleine meisje wil vertrouwen
Laat mensen niet zomaar binnen
De deuren zijn van staal
Die laten zich niet snel ontvouwen

Wie het kleine meisje kent
Mag in zijn handjes klappen
Die mocht binnenkomen
Daar raakte het meisje aan gewend

Totdat ze besluiten weg te gaan
Het meisje voelt zich dan alleen
De deuren willen zich weer sluiten
Geen zicht geven op de eerste traan

Het kleintje duwt tegen de deuren
Laat ze staan op een kier
Want eenmaal binnengelaten
Is het niet fout om te treuren

Het voelt niet meer zo verkeerd
Dat verdriet om verlies er mag zijn
En al doet het wel even pijn
Dat heeft het kleine meisje,
in de jaren wel geleerd!