een onzichtbare traan rolt van mijn wang, zien doe je hem niet maar voelen doe ik het wel degelijk.
een angst besluipt me als een tijger die op het punt staat om zijn prooi aan te vallen.
gedachtes nemen een loopje met mijn gevoel, het voelt alsof ik in een rollercooster zit.
mijn gedachten wil het gevoel wijs maken dat de strijd al is verloren maar het gevoel wil er niet aan geloven dat de strijd al is gestreden zonder dat het uberhaupt begonnen is.
niet wetend wat te doen sluit ik deze dag weer af, om vervolgens me klaar te maken voor een nieuwe dag.
een nieuwe dag waarin ik hoop dat de onzekerheid weg zal vliegen, om me vervolgens de weg op te sturen die ik zo graag wil afleggen.
hoop doet leven zegt men maar het is een begrip die moeilijk vol te houden is, als alles hangt aan een zijden draadje en op elk moment de dromen van je afgenomen kunnen worden.
dromen waar je heilig in gelooft, dromen die je zo dicht bij voelt maar nog net niet kunt aanraken.
wil het niet net aan kunnen raken, wil ze met mijn beide handen vast pakken en ze verwarmen met de liefde die ik voel met elk vezeltje in mijn lijf.
wil de strijd dit keer niet verliezen aan mijn gedachten, wil blijven geloven in mijn gevoel en wat die mij verteld.
al moet ik duizende kilometers afleggen om de droom waar te kunnen maken, dan doe ik dat.
het is het enige juiste om te doen en zal de strijd nooit opgeven zonder dat ik er een stop teken voor krijg.
hoop doet wonderen, laat de hoop dit keer mij kiezen dan om die wonder te brengen, want ik wil niet zonder, niet zonder dit gevoel en niet zonder het enige wat het juiste is voor mij!