Je loopt tussen massa's mensen krijgt het spaansbenauwd, voelt en hoort dingen die er volgens je omgeving niet zijn en je voelt je energie weg sukkelen.. Wanneer je ontsnapt uit de massa en je hebt een momentje 'rust' stort je als een zoutzak in elkaar.

Je komt een ruimte binnen iedereen zit op de bank kassie te kijken maar jouw nekharen staan rechtovereind.

Je voelt je plotseling opgelaten en hoe langer je blijft hoe onbehaaglijker het gevoel word. Er is ruzie geweest..

Je voelt de spanning die er nog hangt jouw lichaam overnemen en als je niet snel maakt dat je wegkomt, sla je de boel kort en klein.



Je kijkt televisie maar het maakt niet uit welke zender je opzet er is altijd wel iets dat je verdrietig maakt..

Verdrietig als in echte tranen die over je wangen biggelen, een opgezette keel en het verschrikkelijke gevoel van onmacht dat je niet meer van je af kunt schudden.



Je krijgt 'nieuws' te horen, verschrikkelijk nieuws over een dierbare maar voordat zij hun zin konden afmaken had jij dat al gedaan. Je droomde die nacht iets en alhoewel je niet precies kon verwoorden wat je had gezien had je al aangevoeld wat er stond te gebeuren.



Je neemt je vriendenkring en je eerdere relaties onder de loep en komt tot de conclusie dat ze één voor één een enorme hoeveelheid aan bagage hadden. Maar jij zou ze 'redden', jij zou jouw loyaliteit aan hun bewijzen, jij zou ze laten voelen dat er iemand is die zielsveel van ze houd, onvoorwaardelijk. Je geeft je ziel en zaligheid want half werk daar doe jij niet aan! Wanneer je alles hebt gegeven voel je je leeg en hoe de vriendschap ook afloopt (wat je vaak al ver van te voren aanvoelt) je kunt het nooit helemaal los laten..



Je hebt met iemand afgesproken maar alles in je lijf schreeuwt dat je niet moet gaan. Zo principieel als dat je bent ga je toch maar je had beter thuis kunnen blijven.. Je hebt in tijden niet zoveel ellende gezien als op die dag.



Zo kan ik nog wel uren doorgaan maar je voelt het of je voelt het niet.



Dit stukje tekst gaf mij stof om te voelen tot in me tenen:

''De minder ontvankelijke omgeving kan proberen om dat vermogen om contact te hebben met het ontastbare te reduceren tot iets kinderlijks en als dat teveel gebeurt, ga je twee leeflijnen ontwikkelen: een openlijke, waardoor je laat merken dat je normaal bent, tussen aanhalingstekens, en dat je erbij hoort, en één in het verborgene waar je het contact met het mysterie blijft behouden.''



#Ammehoela, ik ben gewoon mezelf!