Waarom wil ik eigenlijk schrijven, want schrijven doet pijn.
Ik kon niet bij je blijven, waarom wil ik dan nu bij je zijn.
Is het omdat ik alleen ben, en me klote voel.
Of is het omdat ik niemand ken, die weet wat ik bedoel.

Ik wil nu niet huilen, niet denken aan verdriet.
Ik wil ergens schuilen, maar waar weet ik niet.
Ik wil schreeuwen, of een verlichtende gil.
Maar mensen beginnen te geeuwen, horen niet wat ik schreeuwen wil.

Waarom kan ik niet loslaten, niet meer met beide benen op de grond staan. Ik heb echt wel in de gaten, dat mijn gedachten op hol slaan. Ik weet echt wel, dat ik niet meer zo ben als een paar jaar geleden.
Het gaat ook allemaal veel te snel, waar ben ik toch op uitgegleden.

Ik weet niet hoe te stoppen, wat er met me aan de hand is.
Er lijken steeds meer mensen in me te ontpoppen, en ik weet niet wat ik mis. Ik ben niet meer het meisje van toen, dat zo goed wilst wat ze wou. Ik weet niet meer wat te doen, ik sta in de kou.

Ik wist dat ik niet moest gaan dichten, dit komt er nou van.
Ik dacht dat het zou verlichten, maar het feit is dat ik wel huilen kan. Ik weet niets meer van grenzen, van geen ho of een stop.
Ik begrijp niets meer van de mensen, hoe kom ik er toch weer bovenop.

Hoe word ik toch weer die ene, dezelfde als toen. Hoe word ik weer degene, onschuldig en een beetje groen. Het gaat niet meer, hetis weg komt niet meer terug. Zoals ik was word ik niet meer, ik werd volwassen helaas veel te vlug.

Van wie mag ik houden, wie geeft me wat liefde zodat ik weer kan leven. Ik vind het moeilijk weer iemand te vertrouwen maar wil zo graag weer geven. De avonden alleen ik hou het niet meer. Ik wil weer liefhebben zoals voorheen, en niet meer gebruikt w

Door dit gedicht moest ik nadenken, en deed het schrijven me pijn.
Toch heb ik ergens aandacht aan moeten schenken, en weet nu wat de reden zal zijn. Ik hou niet meer van jou, ik wil niet doorgaan zoals weleer. Het is mijn eenzaamheid waar ik om rouw, ach misschien gebruik ik jou nog eens een keer......