Ik weet het nog zo goed,
Ze stonden me weer op te wachten,
Bij het speeltuintje om de hoek.

Ik probeerde nog weg te rennen,
Maar het was alweer te laat,
Ze konden me alweer remmen.

Elke dag was ik bang voor de volgende morgen,
Bang dat ze me weer zouden slaan,
En me weer zouden kapot maken met hun woorden.

Ze dachten stoer te zijn,
Slaan, uitschelden en bedreigen,
Maar ze deden mij ondertussen wel ontzettend veel pijn..

Waarom hebben ze me zo laten lijden,
Ik was doodsbang,
Ik kon hun zelfs niet vermijden.

Ik was er altijd voor iedereen,
Ondanks dat ik mijn best deed,
Was ik altijd alleen.

Zovaak hebben ze mij geslagen op mijn hoofd,
Tot bloedend aan toe,
Ze hadden mij van mijn geluk beroofd.

Ik snap het niet waarom kon het hun niet schelen,
Ik lag daar op de grond,
En hun waren met zo velen..

Vroeger was ik bang om naar school te gaan,
Elke nacht huilend in mijn bed,
Bang dat ze me weer opnieuw zouden slaan..