'k Heb altijd al een bewondering gehad voor tanden, zelfs de mooiste vrouwelijke tandenlach verbergt kromme kalkdelen. (soms met flink wat pollieren en wat verf opgewaardeerd tot blinkende witte sterretjes) Je zou zo’n mond onmiddellijk willen kussen maar wees voorzichtig, een maag kan men niet pollieren.

Je vindt ze trouwens in alle zoogdieren terug, soms minder zichtbaar soms iets meer maar de meeste zoogdieren hebben geen tandenloze oma-mond. Ik moet dan steeds denken aan de knaagdieren, wat scheelt er met hen, is het hun lange staart, de oren of zijn we bang van hun tanden. Ik vraag me altijd af waarom niet alle knaagdieren evolueerden naar het fenomeen de mens maar ik heb het antwoord al gevonden.

Wie wil er nu zo’n zwak gebit als dat van een mens en een rat geeft men niet zomaar een gouden tand cadeau. De slimste der ratten, laat ons maar zeggen, de hoofdsoort-rat stuurde de zwakken een kleine evolutie verder en dat werd dan helaas de zwakke mensensoort, gelukkig bestond er toen nog geen muizenvergif of er was geen leven meer op aard.
De hoofdsoort-rat profeteerde dat hun soort wel eens de sterkste zou worden van de aarde.

En zie,
hij heeft gelijk gekregen, in de middeleeuwen stierven er miljoenen mensen aan de pest,
en dit zorgde voor een stagnerende bevolkingsgroei. Ook vandaag zijn er nog steeds rattenplagen en hoewel we ze niet zien zijn er vandaag veel meer ratten op de aarde dan er mensen zijn. Op een dag komen ze allen boven en ze maken de mensen dood, ze strooien wat met pest, kruipen in de ratatouille, ze knagen stukjes mensenvlees, trippelen rond onze dode lijven in smart en angst gestorven…
zo worden zij de heersers van onze blauwe bol en zijn wij als mensen allemaal aan de tand gevoeld.