We hebben hetzelfde geheim
maar jij …
je hebt me laten vallen
gelijk een baksteen

Terwijl je wist
totdat wat kon leiden …
en toch
het onvermijdelijke
het is gebeurd …

Je hebt me losgelaten
je wou niets meer met me
hebben te maken …
hetzelfde geheim dat we hebben
is verleden tijd …

Toch wist je, hoe ik me voelde …
niet volledig, toch een deel …
ik liet jou, in jou waarde
maar jij mij niet, in mijn geheel

Na 2,5 jaar
het doet nog zo’n pijn
want ik wou een vriendschap met je
wou er nog voor je zijn

Je weet
dat ik niet zo’n prater ben
dat ik niet goed kan, dingen vertellen …
toch … je liet me vallen …

En het geheimpje, dat we beiden hadden …
we kunnen er met elkaar
niet meer over praten …
want door niet sociaal te zijn
ben jij mij gaan haten …

Maar hopelijk blijft ons geheimpje
wel nog altijd
ons geheimpje …