Zou het niet beter zijn
verlost te raken van die pijn
die ik innerlijk al voel heel mijn leven
kan ik niet beter de moed opgeven

Moe gevochten moe gestreden
nooit verhoord werden mijn gebeden
altijd maar blijven verder gaan
hopend dat na de volgende bocht het geluk zou staan

Na al die jaren is het besef gekomen
ik zal steeds moeten vechten tegen de demonen
van een leven waar ik niets meer van weet
het is waarschijnlijk niet zomaar dat ik het vergeet

Uitgeput sleep ik me door elke dag
nooit eens genietend, nooit een glimlach
het vlammetje van mijn hoop is gedoofd
mijn gedachten van de rust beroofd

elk moment van de dag malen ze maar door
het is beter om te stoppen zeggen ze in koor
ik denk dat dit ook het beste zal zijn
te groot is de innerlijke pijn

Mijn rugzak is te zwaar, mijn schouder gebroken
het verlangen naar eeuwige rust ontloken
de motivatie om nog trachten verder te gaan
is verdwenen, moet me door de dagen heen slaan

praten erover lukt me nog steeds niet
te groot is hiervoor het verdriet
ook de angst om niet te worden geloofd speelt een grote rol
mijn energie te laag, mijn rugzak te vol

door waanzin lijk ik wel bezeten
wat ik doe of zeg lijk ik te vergeten
is dit nog een menselijk bestaan
om zo door het leven te moeten gaan

verloren is mijn strijd van de dag dat ik er mee begon
had toen moeten weten dat ik het nooit winnen kon
mijn gevecht tegen mijn eigen gestoorde gedachten
duurt nu al zoveel jaren, zovele lange nachten

wat moet je doen als je zelf je ergste vijand bent
als je de enige bent die jezelf niet kent
als je jezelf steeds maar dingen aandoet
omdat jij vind dat het zo moet

wilde dat ik even ergens kon schuilen
of op een schouder kon uithuilen
maar ook dit sta ik mezelf niet toe
ik ben die eeuwige strijd zo moe