Gedichten uit een oud dagboek II
Als mijn hart van steen is,
Laat het dan de onderste zijn
Waarop je verder kunt bouwen.
Maar als je alleen bent,
Of verdrietig, of heb je pijn
Weet dan dat je bij me mag rouwen.
Want soms ben ik gevoelloos,
Dan is geen last te zwaar, geen weg te lang.
Misschien is het dan juist de pijn,
Waar ik naar verlang.
Ik automutileer mijn eigen ziel.
Eigenlijk zou ik moeten barsten,
Maar de kern is niet zo fragiel.
Het is een steen die elke keer verweert
En van elke ervaring leert.
Maar het is een steen
Waar aan sommigen zich stoten.
Laat het dan de onderste zijn
Waarop je verder kunt bouwen.
Maar als je alleen bent,
Of verdrietig, of heb je pijn
Weet dan dat je bij me mag rouwen.
Want soms ben ik gevoelloos,
Dan is geen last te zwaar, geen weg te lang.
Misschien is het dan juist de pijn,
Waar ik naar verlang.
Ik automutileer mijn eigen ziel.
Eigenlijk zou ik moeten barsten,
Maar de kern is niet zo fragiel.
Het is een steen die elke keer verweert
En van elke ervaring leert.
Maar het is een steen
Waar aan sommigen zich stoten.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Harricot | 
|
|
| Gecontroleerd door: Sheena | ||
| Gepubliceerd op: 16 januari 2013 | ||
| Thema's: | ||