Weer opgenomen

na vijf jaar strijden.
Je probeert het niet een keer.
En ik maar vijf jaar lijden.
Dag en nacht was ik voor je in de weer.

Ik trooste je als je bang was.
Ik kalmeerde je als je angsten had.
Als een moeder die haar kind voor las.
Maar ik heb het nu gehad.

Laatst vond ik je nog bijna dood.
Ik heb toen je leven gered.
Ik moet haar redden was het enige wat door me hoofd schoot.
Ik heb je meteen laten spugen en op je zij gelegen dat was een slimme zet.

Ik verzorgde je in het ziekenhuis.
Ik nam je in mijn schoot.
Me hoofd veranderde in een ondoordringbare kluis.
Ik dacht straks was ik toch te laat en is ze nu dood.

Maar je hebt het overleefd.
Maar je doet of het normaal is.
En ik vraag me af of je nog wel iets om mij geeft.
Je laat me al vijf jaar achter in pijn en het ongewis.

Nooit vraag je hoe het voor mij is.
Nooit vraag je aan mij hoe het gaat.
Dat is voor mij z'n gemis.
Dat ik de strijd nu opgeef en het hierbij laat.