Burnout, mijn gevoel
Deze dag, deze dag,
de dag dat alles anders was,
alles anders..
De vrolijkheid, het plezier, houden van, liefhebben.
Niemand meer willen spreken,
nooit meer een stem willen horen,
niet praten, geen woorden, geen geluid, helemaal stil.
Huilen, verdriet, emoties,
waarom? Wat is dit?
Ik wil geen pijn, ik wil dit niet.
Ik wil vluchten, ik wil weg, alleen,
zonder stres, zonder mensen die ik lief heb.
Nooit meer terug.
Het besef, ik kan niets meer.
ik kan niet bewegen, niet praten, niet denken, alleen slapen en huilen.
Alleen slapen en huilen.
Ik had dit moeten zien, ik had dit moeten zien aankomen.
Ik zou willen dat ik het wist, wist wat er komen ging, kon stoppen voor ik op was, mijn energie, mijn kracht, alles wat ik had.
Dit ben ik niet, zo ben ik niet.
Ik ben energiek, ik ben vrolijk, ik ben er altijd, voor alles en iedereen.
Ik heb kracht, heel veel kracht,
maar nu ben ik niet ik meer.
Nu ben ik leeg.
Een mens van niets, een chagerijn,
iemand die niemand ooit zou willen zijn.
de dag dat alles anders was,
alles anders..
De vrolijkheid, het plezier, houden van, liefhebben.
Niemand meer willen spreken,
nooit meer een stem willen horen,
niet praten, geen woorden, geen geluid, helemaal stil.
Huilen, verdriet, emoties,
waarom? Wat is dit?
Ik wil geen pijn, ik wil dit niet.
Ik wil vluchten, ik wil weg, alleen,
zonder stres, zonder mensen die ik lief heb.
Nooit meer terug.
Het besef, ik kan niets meer.
ik kan niet bewegen, niet praten, niet denken, alleen slapen en huilen.
Alleen slapen en huilen.
Ik had dit moeten zien, ik had dit moeten zien aankomen.
Ik zou willen dat ik het wist, wist wat er komen ging, kon stoppen voor ik op was, mijn energie, mijn kracht, alles wat ik had.
Dit ben ik niet, zo ben ik niet.
Ik ben energiek, ik ben vrolijk, ik ben er altijd, voor alles en iedereen.
Ik heb kracht, heel veel kracht,
maar nu ben ik niet ik meer.
Nu ben ik leeg.
Een mens van niets, een chagerijn,
iemand die niemand ooit zou willen zijn.
Reacties op dit gedicht
| wervelende regenboog: | Maandag, januari 28, 2013 19:58 |
| herkenbaar..van tig jaar geleden je komt er alleen maar krachtiger uit geloof me maar dat gaat niet van de ene op andere dag..het is een proces waarbij je geduld moet hebben met jezelf...en waarom je hierin bent belandt...omdat je teveel van jezelf hebt gevergd..dus: wees lief voor jezelf en weet dat het goed komt :) sterkte en succes! wr |
|
| witteroos: | Maandag, januari 28, 2013 00:18 |
| Je staat hierin niet alleen. Volgens mij geef je een herkenning van het leven wat menigeen vandaag de dag beleefd. Een keiharde maatschappij maakt niemand blij. Omarm jezelf eens even. Je bent dit waard. | |
| Hans Winter: | Zondag, januari 27, 2013 22:45 |
| kracht zetten en zachtje laten gaan, dat wisselwerkend evenwicht is je gelukkig ooit weer van harte gegund. groetje, hans |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Lior | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2013 | ||
| Thema's: | ||