000 000 000
gewoontjes
in het bos bewoog de eiken vloer
mijn hoofd groeide door tot gewei
monsterlijk donker pas als jij
ik ben niet bang, ik ben niet
als mijn masker, ik ben echt
geloof me nou maar gewoon zo
uit het water rezen lichtjes
met daaronder iets afgrijs
aan de kant keek ik op me kop
ben ik niet hier reeds al toch
past mijn hoofd op jouw romp
breekt mijn hart nooit in meer
en steen wat ons feitelijk bouwde
lang en geleden met foute tranen
torend nu mijn kostbare hoofd
ik koop geen sprookjes in getale
zo heel gewoontjes en godkoop
dat iedereen mij in zijn oren
ik slaap niet meer in mijn
houtje-trouwtje jurk en daar
is het paard en luxe wagenpark
het rumoer van drukke straten
vergeet mijn nog eens te pakken
wat is blad zo vurig herfst
000 000 000