Dagelijks,
struint men in gefrustreerde waarachtigheid.
Schilderijen verfrommelen
daar waar de reikende hand
gebald wordt door impulsen
van koppige vastberadenheid.

Ergens in ’t verleden,
dronk zij af en toe
onzichtbare rode wijn terwijl
hij zijn portemonnee brandde aan
denkbeeldig hete peperdure haute cuisine.
Samen sneden ze met groeven
gezichten zonder zintuigen
in het tafelblad
voor niemand anders om te horen,
of te zien.

Het was de twintigste eeuw en
gemiste kansen waren er om te grijpen.
Verandering pakte haar wending daar
waar men ‘t minst ondernam.
Daar waar waaghalzen en durfallen
al duimzuigend zichzelf in de kiem smoorden.

Daar waar lijnen kriskras meanderden
en de horizon nog in al haar simpelheid
een enkele streep was op ’t netvlies.
Waar de wereld in figuren leefde en
waar een enkele penseel zo nu en dan zoefde
zo haar sporen en spikkels na te laten.

Het heden is zoals altijd hier…
Het jonge stel, nu gerijpt
vindt doorgaans troost bij hun kroost.
Doch, in al die tastbaarheid
blijkt er tijd over om te dromen,
om al duimzuigend de kiem te smoren.
Zo fluiten ze nog immer verzonnen melodieën,
zweverig oplossend in 't luchtledige
voor geen iemand anders om te zien,
of te horen.

Vandaag,
denken ze aan morgen en
onbeperkte artistieke vrijheid.
Er hangen reeds portretten
van koud spel en maanwandelingen
ter herinnering van hun
melancholische jolijt.

En zo, de gebalde vuist ontspant.
En ’t gefrommelde doek
laat zich gladstrijken tot gepaste reliëf,
en ongepelde bladstelen.

Besef dat...
Pas als de jaren gaan tellen
er niets anders meer is
wat de tijd nog bijhoudt…

Dus geniet van
'De waarde van een verloren toekomst'
en al haar bijkomstige rituelen...