De wereld is mooi, zeggen ze dan!
Wat is het leven dan van plan?
Waarom gaan de dingen, zoals ze gaan?
Blijft het me afvragen...
Waar komt dit alles toch vandaan?

Ik kan het niet plaatsen
deze ingewikkeldheid
Raak het beklemde gevoel niet kwijt
Soms zou ik wel willen
dat ik mijn gedachten kon sturen
Dan pas zou ik rust vinden!
Dat het maar eeuwig mag duren!

Het lijkt soms alsof ik
verdeeld ben in mijn hoofd
en sommige delen ineens zijn geroofd
Gedachten schieten telkens heen en weer
Verlies soms de controle
Weet het dan allemaal even niet meer

Mensen zeggen me "ik herken dat wel!"
Ik voel me dan onbegrepen
Spring bijna uit mijn vel
Ik weet zeker dat het anders is
Het is namelijk bijna ondraaglijk
steeds weer dat gekissebis

Het vermoeid me...
Het maakt me eenzaam...
Ik ben ervan ondersteboven...
Opnieuw moet ik gaan geloven
dat ik sterker ben dan mijn gedachten
Dat is toch wat ze van me verwachten?

Het vechten gaat door tot in mijn dromen
Zal ik ergens mijn rust kunnen vinden,
totale rust die je zomaar kan overkomen?
Het is angstig te voelen
eenzaam te zijn met je gedachten
Is dat wat ze met een "mooie" wereld bedoelen?

In mijn visie is de wereld maar raar
En zit het leven complex en vreemd in elkaar
Chaos en stormen bepalen in mij de sfeer
Zal ik ooit rust vinden in mijn gedachten?
Zeg me dan eindelijk, wanneer!