“Probert gaat hangen”

Daar zitten jullie dan, samen op een onbewoond eiland: An offer you couldn’t refuse. Op een gegeven moment is hij maar gewoon gaan zwijgen, gestopt om over zichzelf te praten en aangezien je er ook niet meer naar vraagt is het inderdaad lastig om hem te bereiken. Gelukkig kan hij zijn eigen keuzes maken of hij iets over zichzelf wil vertellen of niet.

Wat is het toch met de angst voor gedichten? Waarom willen sommige mensen alleen maar zichzelf horen? Niet iedereen wil dat, dat weet hij, maar wat moet hij doen om respect te krijgen? Zolang mensen alleen nog maar geïnteresseerd in zichzelf zijn is het verdomd lastig om tot de ander door te dringen… Maar hij kan het ze niet kwalijk nemen, het zit in al die mensen, het ego, die narcistische levenshouding van ik ben belangrijk en jij bent alleen maar belangrijk voor mij als ik me er beter door ga voelen. Zolang mensen niet weten wat hij te zeggen heeft, hem pas geloven als ik in de krant of op TV geweest is, zal hij telkens tegen deze teleurstellingen oplopen, dat mensen geen ruimte hebben om te luisteren. Het is jammer, bij hem bestaat ik eigenlijk helemaal niet, maar mensen zien je pas als zij er beter van worden om je aandacht te geven.