Elke dag dan sta ik op.
Wéér een nieuwe dag.
Het voelt direct al als berg op
en een enorme uitputtingsslag.

Ik heb nog niets gedaan,
slechts koffie en een peuk.
Ik ben alweer somber en ontdaan
en vind eigenlijk niets meer leuk.

Vele taken in het verschiet
maar kben nu al weer zó moe.
Fitter worden dat lukt me niet.
Ik kom echt nergens meer aan toe.

Denkend aan wat komen gaat,
klap ik volledig in elkaar.
Weer een vreugdeloze dag.
Het valt me echt heel zwaar.

Het hoge woord dat klinkt als volgt.
Ik wil niet langer leven!
Het verleden drukt te zwaar op mij
en sta op het punt het te begeven.

Geen vreugde en geen vrolijkheid
alleen maar somber en neerslachtig.
Voor een ander doe ik wel als of
maar ik voel me zo onmachtig.

Ik wil gewoon niet meer!
Laat mij maar lekker gaan.
Iedereen wil dat ik het probeer
maar ik kan het gewoon niet langer aan.

Elke avond in mijn bed,
wederom het zelfde verzoek.
Neem mij tot U lieve Heer
en sluit voor mij dit boek!