vandaag een rare dag,
jij was het die ik vannacht voor me zag...
voor de eerste keer sinds weken,
kan ik uit spreken.
dat ik je mis....
wanneer ik terug denk aan onze tijd samen.
komen de tranen.
zoveel jaren met jou mijn leven gedeeld.
het is raar,
om hier nu zo te staan.
op deze toch wel bijzondere dag...
normaal schreef ik jou een kaart.
overstroomde ik jou met lieve woorden.
vandaag niet.

vandaag vaak terug gedacht aan onze momenten samen.
mis je!
het doet pijn deze woorden uit te spreken.
wil mijn leven niet meer met jou delen.
er is teveel gebeurd.
maar dan toch als ik ons samen op de foto zie,
begint mijn hele lichaam te beven...

meschien hoor ik deze woorden niet uit te spreken.
is het niet terecht dat ik zeg,
dat ik je mis.
maar kan het niet voor me houden...
jij bent het die mijn gedachtens in de war maakt,
jij bent die mij s'nachts in mijn dromen bezoekt.
in mijn dromen is het fijn,
om samen met je te zijn.
maar als ik mijn ogen open doe is daar de realiteit.
jij bent het niet meer die mij aan het lachen maakt.
jij bent het niet meer waar ik mijn leven mee wil delen.
de wonden vallen niet meer te helen...
ze zijn te groot!

dag lieverd,
je hebt een apart plaatsje in mijn hart.
mag ik je nu vragen,
om mijn gedachtens met rust te laten...