Tussen vangen en opstijgen
"Tussen vangen en opstijgen"
Een gele taxideur.
Geforceerd bleef de film steken.
Het begon te jeuken.
Op harde paddenstoelen,
de zilveruitjes werden nog net niet genoemd.
De porseleinen betoogvoering, tegen de wind in
viel haar emmer om.
Ze leunde op zijn stoel.
Dacht dat je het wel zou weten.
De voice-over gaf een ander beeld.
De druppel vergeet ik nooit.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 20 februari 2013 | ||
| Thema's: | ||