Mijn spulletjes raak ik steeds kwij
Ik let nooit goed op mijn spullen
verlies zo nu en dan een keer iets …
maar nu
het is niet zomaar iets
mijn portefeuille kwijt
een ander is ermee weg
en is bovendien nu rijk
Ik ga er steeds te licht over …
denk: “we zullen dan wel zien”
nooit goed willen kijken
dat is het steeds met mij
altijd mijn spullen weg
maar een ander, die is blij
Dan kom ik in de problemen
en dat is altijd zo met mij …
nu, mijn portefeuille weg
misschien wel achtergelaten
en dat is nu iets
om echt te haten
“het moest er ooit van komen”
is wat mijn familieleden denken gaan …
ze kunnen beter van iets anders dromen
want veranderen
zit er voor mij niet in …
Steeds is het hetzelfde
en misschien ooit, in de verre toekomst
zal ik het leren
beter op mijn spulletjes te passen
dan kom ik zoiets
nooit meer tegen!
(ik had vorige week mijn portefeuille DENK ik achtergelaten op de bus, met veel geld ... Naar de politie aangifte gedaan, 's middags heeft een postbode hem teruggebracht, zonder geld ...)
Reacties op dit gedicht
| Quicksilver: | Donderdag, februari 21, 2013 13:47 |
| da''s sneu om zo je beurs met inhoud te verliezen..al heb je de beurs wel terug maar helaas het geld is gevlogen...en/of degene die het heeft gevonden er gelukkig mee wordt da''s nog de vraag? warme groetsels |
|
| Fairouz: | Donderdag, februari 21, 2013 13:06 |
| he, wat vervelend ( vooral als er veel geld in zit ook nog ) hoe blij had iemand je kunnen maken met je beurs en de inhoud er nog in... groetjes, Fairouz |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gedichtenlady |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 21 februari 2013 | ||
| Thema's: | ||