Aan mijn bureau
Mijn vader kijkt opzij
Mijn moeder toont haar lach
Ik weet, het is voorbij
Het is wat ik vroeger zag
Ingelijst staan jullie samen
Zo oud als ik nu ben
Jullie gezichten, jullie namen
Ze gaven mij een stem
Aan het bureau van mijn vader
Door de jaren verweerd
voel ik het nu nader
Hoe de tijd ons verteert
Mijn moeder toont haar lach
Ik weet, het is voorbij
Het is wat ik vroeger zag
Ingelijst staan jullie samen
Zo oud als ik nu ben
Jullie gezichten, jullie namen
Ze gaven mij een stem
Aan het bureau van mijn vader
Door de jaren verweerd
voel ik het nu nader
Hoe de tijd ons verteert
Reacties op dit gedicht
| mucho: | Dinsdag, maart 05, 2013 22:11 |
| nou, dat is weer een hele opluchting dat van je afschrijven:P ik draai altijd foto''s om als ik aan het schrijven ben, terwijl de houtwormen de poten langzaam verorberen:P |
|
| teun hoek: | Maandag, maart 04, 2013 17:50 |
| of leert , om ook zo gedragen als zij voort te gaan. h gr. th | |
Over dit gedicht
| Auteur: Jose van Rosmalen | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 04 maart 2013 | ||
| Thema's: | ||