Verborgen verdriet.
Niemand die het weet,
nienand die iets ziet.
Het huilen zonder tranen,
het stil, intens, verdriet.
Het liefst zou ik huilen,
maar mijn hart gaat op slot.
Want zou ik het uiten,
dan ga ik kapot.
Ik ben heel erg bang,
de controle te verliezen.
Dat alle tranen gaan stromen,
zonder dat ik het moment kan kiezen.
Dus zet ik mijn masker weer op
en probeer ik sterk te zijn.
Vrolijk lachend lijk ik:
even zonder pijn!
nienand die iets ziet.
Het huilen zonder tranen,
het stil, intens, verdriet.
Het liefst zou ik huilen,
maar mijn hart gaat op slot.
Want zou ik het uiten,
dan ga ik kapot.
Ik ben heel erg bang,
de controle te verliezen.
Dat alle tranen gaan stromen,
zonder dat ik het moment kan kiezen.
Dus zet ik mijn masker weer op
en probeer ik sterk te zijn.
Vrolijk lachend lijk ik:
even zonder pijn!
Reacties op dit gedicht
| Janny Scheybeler de Jonge: | Dinsdag, maart 05, 2013 12:16 |
| ja herkenbaar tot de sluis wel doorbreekt laat het toch gaan!!!! | |
Over dit gedicht
| Auteur: StilleWateren | 
|
|
| Gecontroleerd door: Anastacia | ||
| Gepubliceerd op: 05 maart 2013 | ||
| Thema's: | ||