monument
Bij deze stenen, wil ik wenen.
Wil ik bezwijken, onder een te zware last, deze plek gevonden, op de tast.
Bij deze stenen, op deze grond, is het, dat mijn verdriet, een vruchtbare bodem vond.
Bij deze stenen, bij dit monument.
Mijn handen, die al die namen strelen, al heb ik er niet een gekend.
Toch wonen ze in mijn hart, stromen door mijn aders.
Want ze vochten, en stierven voor de vrede, die zonen, broers, en vaders.
Wil ik bezwijken, onder een te zware last, deze plek gevonden, op de tast.
Bij deze stenen, op deze grond, is het, dat mijn verdriet, een vruchtbare bodem vond.
Bij deze stenen, bij dit monument.
Mijn handen, die al die namen strelen, al heb ik er niet een gekend.
Toch wonen ze in mijn hart, stromen door mijn aders.
Want ze vochten, en stierven voor de vrede, die zonen, broers, en vaders.
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: vagebond | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 08 maart 2013 | ||
| Thema's: | ||