tranen branden
achter m'n ogen
gevoel onbestemd
trachten te huilen
totaal ongeremd
snel 't verdriet op laten drogen

kan het niet laten gaan
moet stevig blijven staan
de vloedgolf van verdriet
zal mij niet overstromen
weet namelijk niet
hoe daar bovenop te komen

teneergeslagen gevoel
raak het met geen mogelijkheid kwijt
wat ik ook probeer of doe
het geeft me geen respijt
energie stroomt naar buiten
wil me het liefst opsluiten

kan de sleutel niet vinden
om het slot op mijn hart te openen
wil de moed herwinnen
om de muur opnieuw te slopen

wist niet dat ik aan het bouwen was
open m'n ogen, de muur staat hoog
ontwaakt uit de roes
die me in stilte bedroog