Je zou nu willen
dat we een nieuwe start geven aan ons huwelijksleven
en tesamen verder gaan.

Dat ik alles moet vergeten wat ik heb moeten meemaken.
Maar ik kan het niet ,ik wil het niet.

Ik had je mijn hart gegeven zeer jong en naief.
Verliefd op een hart die vol verdriet en pijn zat.

Ik heb deels je verdriet weg kunnen halen
het pijn dat jij in je verleden heb moeten dragen
zonder dat een volwassen naar keek heb ik voor je gedragen.

Maar hoe kon je dan degene die zo van je hield
haar hart misbruiken .

Waarom zag je niet dat je me aan het vernielen was.
Ik riep nog hou ermee op want ik geraak op.

Hoeveel kan een hart verdragen?

Hoeveel kan een ziekelijke jarloes hart
een hart in macht houden ,onderdrukken
vanwege zijn verleden.

Ik had er alles voor over
gaf niet om het materialisme
een geschenk moest niet van materiaal zijn.

Ik werd gelukkig alleen met het gebaar
dat kop koffie en een glimlach aan tafel
meer moest het voor mij niet zijn.

Jij hebt ons huwelijk stuk gemaakt.
Jij die nu tranen laten gieten als en lopende kraan
maar ik zeg je het is te laat.

Mijn hart heeft je buiten gezet
en is niet van plan om je nog maar een kans te geven
je kansen heb je verspeeld.

Zoek iemand anders die haar hart kan schenken
aan jou .

Ondanks het pijn wil ik dat jij gelukkig
bent want ik ken ook jou tedere kant dat is waarom ik
lang in ons huwelijk bleef geloven tot het dag dat mijn hart jou afstootte.