eindelijk
Ik leef in de schaduw van mijn eigen licht.
Mijn vleugels gebroken, hangend aan mijn schouders, als een dood gewicht.
Toch voel ik de belofte branden, ik voel het, door de schaduw heen.
Ik zocht je, in zoveel landen, omdat je steeds verdween.
En nu, nu ben ik moe gestreden, ben ik uitgezocht.
En doe ik, wat zovelen voor mij deden, ik geef me over, want ik weet nu, dat dat altijd al mocht.
Mijn vleugels gebroken, hangend aan mijn schouders, als een dood gewicht.
Toch voel ik de belofte branden, ik voel het, door de schaduw heen.
Ik zocht je, in zoveel landen, omdat je steeds verdween.
En nu, nu ben ik moe gestreden, ben ik uitgezocht.
En doe ik, wat zovelen voor mij deden, ik geef me over, want ik weet nu, dat dat altijd al mocht.
Reacties op dit gedicht
| Sybilla: | Donderdag, augustus 04, 2022 15:12 |
| Prachtig. | |
| september: | Maandag, mei 16, 2022 01:44 |
| Wat mooi vagebond | |
| middernachtzonnesteek: | Vrijdag, maart 15, 2013 11:49 |
| Ja, aanvaarding schoon |
|
| Quicksilver: | Vrijdag, maart 15, 2013 11:47 |
| mooi overgevend en rustgevend aan het eind van je gedicht! warme groetsels |
|
Over dit gedicht
| Auteur: vagebond | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 15 maart 2013 | ||
| Thema's: | ||