Rouwruimte
Meneer dorst zich naar de voorraadkast,
de vogels slapen, hier is alles rustig.
In het zwart-wit zie je haar het beste,
de schaduw van de overbijt, glimmende ogen,
grijze en witte lokken.
Wanneer komt een mens en een beeld samen in balans?
Zij die emotie kent als haar eigen spijkerbroek.
Het alter-ego van een dromer.
Dier dat denkt in huid en liefde,
In hem,
onder hem,
boven hem,
naast hem.
Zij die zijn dagen in dingen vult.
Zijn kantoor en bed, het is geen leugen.
Anders zou het zijn,
als een deur zonder sleutel.
Reacties op dit gedicht
| Robby van G.: | Zondag, maart 17, 2013 15:40 |
| Bijzonder fraai | |
| Janny Scheybeler de Jonge: | Zondag, maart 17, 2013 11:30 |
| ja waarom niet! | |
| Quicksilver: | Zondag, maart 17, 2013 10:56 |
| vind je gedichten altijd heel bijzonder(apart) verwoord..maar lees ze meestal wel, zo ook deze, een mens en een beeld samen in balans? mag ik je vragen, waarom geef jezelf nooit reacties bij een ander zijn/haar gedicht? warme groetsels |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Probert | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 17 maart 2013 | ||
| Thema's: | ||