Als ik naar huis rijd,naar mijn vader
Naar dat nu stille,hele grote huis
Zie ik mijn moeder nog daar liggen
En ik weet,ik ben weer thuis

Ze is nog steeds zo voelbaar aanwezig
Bij elke zucht en stap die ik zet
Voel ik haar.Het het houdt me bezig
Ik weet dat ze nog op ons let

Het is nog steeds niet te bevatten
Dat mama nooit meer bij ons zal zijn
Ze kon de slaap nooit zo goed vatten
Maar nu zal ze nooit meer wakker zijn

We moeten door.Het lijkt verkeerd
Maar ze heeft ons ook iets geleerd
Weten dat het leven naar je lacht
Verrassend en ook onverwacht
Maar als het soms wat tegen zit
Dan schijnt er ergens nog een licht
Die jou doet schijnen in het donker
Zelfs met je ogen dicht

Ze wilde ons toch nog iets extra leren
Leren ons lot te accepteren
En berusten in ons lot
Wat dat ook moge zijn

Berusting