Angsten
En toen ik dan, uiteindelijk,
mijn angsten vol beleefde.
Toen wist ik eigenlijk gelijk, hoe of ik werkelijk leefde.
Ik dacht: het leven is een spel,
dat je heel goed moet leren.
Als ik mijn best doe, lukt ’t wel. Mijn leven was begeren.
Ik leefde alsof ik het wist
en dacht mezelf te leven.
Maar omdat de essentie mist, kon ik nog niet echt geven.
De plekken waar ik elke keer
zo ongewild verzandde, . . .
Er waren redenen temeer; waarom ik daar belandde.
Mijn leven was soms net een hel.
Ik kon mijn lot niet keren.
En wat ik wilde, wist ik wel, Wat wilde ik niet leren?
Het leven was voor mij gevuld
met opgedrongen waarden.
Daarbij had ik ook geen geduld, om werkelijk te aarden.
Het leven is een les, geen straf
en ik begon te leren.
Dat wat het leven aan mij gaf, dat ik dat moest waarderen.
Het gaat niet om wat er gebeurt,
maar wat het in je hart raakt.
Dat is het wat ons leven kleurt en wat het leven vol maakt.
Wanneer jij één wordt met jouw bron
en dat heel diep je ziel raakt:
Jacky Van den Berghe: | Maandag, april 15, 2013 01:16 |
Prachtig gedicht over gans de lijn! Groetje, Jacky |
|
witteroos: | Zondag, april 14, 2013 12:14 |
Wat een bijzonder mooi gedicht. Prachtig inzicht. Merci voor het delen hiervan. Warme groet en ZONnige dag gewenst. | |
windwhisper: | Zondag, april 14, 2013 05:41 |
met die laatste zin raak je mijn hart warme groet Cobie goede morgen |
|
Auteur: empty-hands | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 14 april 2013 | ||
Thema's: |