Ik kan niet anders zeggen dan dat ik al die tijd een lafaard ben geweest. Dat wat ik koesterde bestond enkel in mijn perceptie. Ik het hofnarretje heb het karretje vooruit getrokken om tenslotte
aan het kortste eind te trekken. Zoals altijd zal ik, op de ervaringen na, waar ik weet ik veel hoeveel therapiesessies voor zal moeten volgen, leeghand met de noordenstorm verdwijnen. Ach, op zijn minst zal ik voor een of ander psychiater als klein fortuintje dienen, om dit k*t verhaal enigszins een positieve lading mee te geven.
Sterk zijn betekend ik mijn geval buiten mezelf uit stijgen, ik mag niet denken in termen van falen; hoe dan ook zal ik strijden voor wat ik waard ben, desnoods bekoop ik de vrijheid met de dood. Alles is beter dan dit vagevuur waarin ik mij als vrijwillig gijzelaar bevind. Het is haast een lucide droom waarvan ik weet dat ik aan de Stockholm syndroom lijd. Het is de hoogste tijd om op te staan en plaats in te nemen want niemand anders dan ik kan mij bestaansrecht geven!
En zeker woelt er woede onder mijn leden! Mocht ik toe geven aan mijn wreedste gedachten dan zou ik mijn hand er niet voor omdraaien om jouw halsslagadder (oeps excuus, uiteraard bedoel ik ader) met mijn tanden eruit te scheuren. Beter dan dat zal ik dit keer voor de verandering MIJNGELUK nastreven! De consequenties kunnen mij niets meer schelen. Zeg eens eerlijk? Wat heb ik nog te verliezen dan kleren aan mijn bedelaarslijf?! Deze zondebok bijt!