handen
Handen
Mijn handen waren de eerste die jouw tere huid aanraakte
toen je het levenslicht zag.
Mijn handen waren de eerste die jou over je hoofdje streelde.
Zij hebben een bloedband gecreëerd die nooit meer los kan.
Die zelfde handen hebben je leren voedsel aanvaarden,
hoewel dat het je het niet altijd graag had.
Mijn handen hebben uw tere luierhuid aangeraakt,
dan lachte je putjes in die kleine wangetjes.
Ik nam je kleine handjes in mijn groot mensen hand,
je wist dat je die gerust mocht aanraken.
In je kleine hartje was moeder aanwezig.
In mijn hart was jij aanwezig.
Ik streelde je door je haren, gaf je een schouderklopje.
Die handen hebben je leren leven, zoals je nu bent.
Ik nam je op en zei troostende woorden bij het wenen,
je traantjes verdwenen en uw mondhoekjes trokken zich op.
Die handen zijn nu nog altijd dezelfde
maar jij bent niet meer het kind.
Met pijn in mijn hart moest ik je los laten,
je eigen leven laten zoeken.
in nood, zijn mijn wassende handen daar terug
om klaarheid te brengen en weer je tranen te drogen.
Ik sta dag en nacht aan je zij, ik droom de waarheid
Mijn kleine ukkie, is nu een individu geworden.
Claire Vanfleteren ©
Mijn handen waren de eerste die jouw tere huid aanraakte
toen je het levenslicht zag.
Mijn handen waren de eerste die jou over je hoofdje streelde.
Zij hebben een bloedband gecreëerd die nooit meer los kan.
Die zelfde handen hebben je leren voedsel aanvaarden,
hoewel dat het je het niet altijd graag had.
Mijn handen hebben uw tere luierhuid aangeraakt,
dan lachte je putjes in die kleine wangetjes.
Ik nam je kleine handjes in mijn groot mensen hand,
je wist dat je die gerust mocht aanraken.
In je kleine hartje was moeder aanwezig.
In mijn hart was jij aanwezig.
Ik streelde je door je haren, gaf je een schouderklopje.
Die handen hebben je leren leven, zoals je nu bent.
Ik nam je op en zei troostende woorden bij het wenen,
je traantjes verdwenen en uw mondhoekjes trokken zich op.
Die handen zijn nu nog altijd dezelfde
maar jij bent niet meer het kind.
Met pijn in mijn hart moest ik je los laten,
je eigen leven laten zoeken.
in nood, zijn mijn wassende handen daar terug
om klaarheid te brengen en weer je tranen te drogen.
Ik sta dag en nacht aan je zij, ik droom de waarheid
Mijn kleine ukkie, is nu een individu geworden.
Claire Vanfleteren ©
Reacties op dit gedicht
| Dirk Hermans: | Maandag, mei 06, 2013 22:48 |
| heel mooi | |
| wervelende regenboog: | Zaterdag, mei 04, 2013 21:40 |
| mooi deze moedertrouw in woorden gevat :) | |
| Fairouz: | Zaterdag, mei 04, 2013 20:27 |
| Lieve Claire, wat een mooi, ontroerende tekst. een onvoorwaardelijke liefde heb je hier zo prachtig beschreven. het heeft me diep geraakt ! fijn weekend Claire....liefs uit Groningen , Fairouz |
|
| karinvangelder: | Zaterdag, mei 04, 2013 17:52 |
| prachtig Claire hoe jij deze handen beschrijft ! mooi weekend x Karin |
|
Over dit gedicht
| Auteur: claire vanfleteren | 
|
|
| Gecontroleerd door: pantarhei | ||
| Gepubliceerd op: 04 mei 2013 | ||
| Thema's: | ||