verdriet
Verdriet
Zichtbare schoonheid
Zittend alleen
starend over glinsterend water
bewees haar zijn
in alles zag ik
het vermoedde van pijn
verdriet
rond de schaduw
van haar gezicht
een vermoeide
verdwaalde vlinder
net als de afbeelding op haar dij
op zoek naar iets
ondanks pijn
zei ze toch iets verlichts
ik fladder niet
was het antwoord op mijn staren
de bloem was de grens
daar kwam ik nooit voorbij
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Paul Willems (Quikkie) |  
|
|
| Gecontroleerd door: | ||
| Gepubliceerd op: 05 mei 2013 | ||
| Thema's: | ||