niemand weet wat er in mij speelt ,
niemand weet wat er in mij leeft .
niemand kent mijn echte identiteit ,
ik ben helemaal alleen in de strijd .
ze zeggen allemaal dat ze weten wat ik bedoel ,
en dat ze begrijpen hoe ik me voel .
Het is altijd hetzelfde soort praat ,
dat is iets wat ik in deze wereld haat .
Altijd die troostende gesprekken ,
ze mogen van mij één voor één allemaal vertrekken .
Ik ken de harde realiteit van het leven ,
er zijn te veel mensen die in fantasie blijven zweven .
zij die zweven zeggen altijd : het komt wel goed ,
want die woorden klinken zo fijn en zo zoet .
Maar dat is de realiteit niet ,
kijk rond en dan zie je mensen met pijn , haat en verdriet .
Maar er word niets aan gedaan ,
mensen blijven op een afstand staan .
ze zijn zelf bang om de pijn en het verdriet te ervaren ,
ze zijn bang van de onbekende gevaren .
ik weet hoe het in het leven aan toegaat ,
iedereen die elkaar verlaat .
bang om een steun te zijn ,
bang om zelf te verdwalen in een pijn ...